نویسنده: آرزو

فردا ۲۲ بهمن است. گلویمان پر از فریاد است. تمام انزجارمان را مستکبران فریاد خواهیم زد.

ما همانیم که ذهنمان پر از  تفکر سالم، دلمان پر از ایمان و پیرو امام خامنه ای هستیم. صلوات

ما همان فرزند انقلابیم که ما را نسل سوم میخوانند. انقلاب را ندیدیم. دفاع مقدس را لمس نکردیم. اما با این حال عرصه نبرد را تجربه کردیم. جنگ نرم را در بین انگشتانمان له کردیم و دست مشت شده مان را بلند کردیم و تکبیر گفتیم. هرچند این روزها همه از گرانی میگویند اما جهاد اقتصادی را ما از سال گذشته آغاز کرده ایم. ما در این مبارزه پیشگام بوده‌ایم و ان شاالله پیروزی نزدیک است. به امید ظهورش.

ای خدا بازم خودت هوای ما رو داشته باش..

دیشب عروسی بود. خاصیت عروسی اینه که نمیتونه بدون حاشیه باشه. ما هم از این قانون مستثنی نبودیم. بالاخره تموم شد.
الان صداى منو از خانه بخت میشنوید.

ای خدا بازم خودت هوای ما رو داشته باش…

هر چی تاریخ عروسی نزدیکتر می‌شه، انگار به حجم کارهایی که باید انجام بدیم افزوده می‌شه. قبلاً کارهای رو دوتایی با هم پیگیری می‌کردیم. اما الان در راستای افزایش نیرو به دو گروه تقسیم شدیم و کارها را انفرادی انجام میدیم و دیگری رو از نتبجه کار با خبر میکنیم. بعله ما یه همچین گروه موفقی هستیم.

کارها زیادن. کارهای خرده ریز. مثلاً خودمون را کشتیم تا فرش خردیم حالا باید بریم ترمز فرش بخریم. یا اینکه همه بازار رو گشتیم تا یخچال خریدیم حالا یه بار دیگه باید فروشگاهها رو بگردیم تا یخچال رو پُر کنیم.

سخته ولی خوبه. هی شب میخوابم و صبح که بیدار میشم یه روز به عروسی نزدیکتر میشم. امروز شهادت امام رضا^(ع) هستش. صبح بعد از نماز چند بار از خواب بیدار می‌شدم (شما بخوانید: از خواب می‌پریدم!) و با خودم می‌گفتم که دیر رفتم دنبال کارها. اما یادم می‌امد که همه جا تعطیله و دوباره می‌خوابیدم.

خدا کنه همه چیز خوب برگزار بشه.

خدا کنه بازم خدا هوامو داشته باشه.

ای خدا بازم خودت هوای ما رو داشته باش…

وقتی میگن طرف دل گنده است، نمی دونم چرا معنیش اینه که بی رحمه یا خوبی ها یادش میره و یا اینکه خیلی کم بی محبت یا بی محبته.

ولی اینو میدونم که تموم وجود بچه ها قلب‌شونه. سر تا پاشون قلبه. زود ناراحت میشن، زود خوشحال میشن. بیشتر خوشحالن. عمیق خوشحال میشن و ساده ناراحت. از هیچکس هیچی به دل نمیگیرن. همیشه دلخوشی های خودشون رو دارن. بی خیال دنیا و روزمرگی ها هستن. هیچ چیزی نمی تونه عمیق ناراحتشون کنه. اما این خوبیها، هر چی سن بیشتر میشه، کمتر میشن. رابطه عکس دارن. انقدر کم میشن، که بعضی وقتها به خاطر یه حرف حاضریم چند سال و یا تا اخر عمرمون یکی رو نبینیم، ولی اگر فوت بشه، میریم تو مراسمش و انقدر گریه و شیون میکنیم تا همه باورشون بشه که ما چقدر خوب و مهربونیم. ولی اینا همش رنگ ریا داره، خودمون میدونیم، بقیه آدمها هم میدونن. اما این هم جز قوانین نانوشته ایه که بین همه ثابته. آخر الزمون شده…

ای خدا بازم خودت هوای ما رو داشته باش…

دنیا برا هرکسی یه جور تموم میشه. اونی که میگه وایسا دنیا من میخوام پیاده شم، دیگه لازم نیست صبر کنه تا اخرین روز دنیا برسه. اون دنیاش تموم شده. شده یه مرده متحرک. یکی که میخوابه، میخوره، کار میکنه و گاهی کارهایی انجام میده که بهشون میگه: تفریح. همه زندگیش همینه. فقط فکر میکنه داره زندگی میکنه و وقتی یه خبر مثل تموم شدن دنیا رو میشنوه، دنبال راه حل میگرده. اصلاً یه خبر اینجوری واسش خوبه.  یک کم از اون بی حالی و یک نواختی خارج میشه. اونهایی که به روزمرگی افتادن و اسم کارهاشون رو میذرن تلاش ولی تکاپو هم نیستن. اونیکه زندگی براش بی معنی و بی هدف و تکراری شده…

مطمئناً خبر پایان دنیا، یه دروغه. و اگه اتفاقی بیفته زیر سر طراحان مسئله است. اما واقعاً زندگی باید بطن داشته باشه. زندگی باید قشنگ باشه و پرمحتوا و معنی دار باشه. و این بدون خواستن و بدون پیگیری و تلاش واقعی بدست نمیاد. باید تفکر و باور پشتش باشه. اسلام هم همینو میگه. اسلام  نشاط در زندگی نتیجۀ  ایمان و عشق میدونه. از تنبلی بی‌زاره.  از تفکر هوشمندانه و باور معنوی حرف میزنه. اسلام ناب محمدی، نه این چیزهایی که ما داریم میبینیم. نه ریا و تظاهر. ان شاالله واقعاً زندگی کنیم.

 

پانوشت:

آخر دنیا، آخر تاریخ نیست. انتهای قلب ماست.

ای خدا بازم خودت هوای ما رو داشته باش…