نویسنده: آرزو

دیشب خواب دیدم که با زینب اینا و زهرا اولی اینا و انسی اینا و‌فاطمه‌‌اینا رفتیم پارک.  که …

که ما مشغول حرف زدن و بودیم و‌ خوچحال و خیلی داشت بهمون خوش میگذشت …

که همسرم منو صدا زد و گفت: آرزو من با همسران دوستات حرف زدم، میگن بچه ها رو بببریم باغ وحش. بریم باهاشون؟
گفتم بریم:D

خلاصه سریع جمع کردیم.چون اهواز باغ وحش نداشت گفتیم بریم تهران یا مشهد.( از لحاظ پایه بودن!!!😎)

لوکیشن فرودگاه!!
همه اونجا بودیم و همچنان خوش میگذشت که دیدم مطهره (یکی از دوستای دانشگاهم) اونجا رو زمین حالت دست فروشی داره کتاب میفروشه. باهاش حرف زدم. گفت ارشد به درد هیچی نمیخورد، حتا سه تا سکه دانشگاه ازم گرفت تا انصراف دادم.

و چندتا دیگه از بچه ها دانشگاه رو دیدم و هی میگفتن اَخخخ و جیزه. ‌تو نمیخواد بری بخونی. هی تو دلم میگفتم نگاه! حالا همه شون ارشد خوندن، به من میگن نخون

من داشتم باهاشون حرف میزدم، زینب هی از تو صف کارت پرواز و اینا، با دست اشاره میداد بیا، الان کانتر رو میبندن. من دل نمی کندم!

زینب یه کالسکه گندهههههه هم همراهش بود. چادرش هم کج و کوله بود. (زینب ازت توقع نداشتم انقد شلخته باشی!)

حرف زدن من با دوستام انقد طول کشید که همه از کانتر رد شدن. منم سریع دویدم و رفتم، همسرم و‌نرگس هم رفته بودن. من‌و فاطمه‌سادات مونده بودیم.

کلی التماس آقاهه کردم. گفت الان پرواز میپره. دارن پله رو‌ بر میدارن…

خلاصه به زور و التماس، منو رد کردن. داشتن پله ی هواپیما رو جمع میکردن.‌پله‌اش حالت رولی جمع میشد، و مردمی که هنوز سوار نشدن، اون وسط داشتن له میشدن!!! من دویدم تا نزدیک باند و از دور هی میگفتم اقا شوهرم سوارشد، بذارید منم برم…

اقاهه گفت باشه. اشاره داد که پله رو جمع نکنید. پله رو خواستن برگردونن. حالت فنری یدفعه باز شد. مردم از بالا پرت شدن پایین، من خیلی شوک شدم

یه زنه ای لهیده شد! خون همه جا بود!

من رفتم سوار هواپیما شدم. همسرم اومد جلو در . گفت په چرا انقدر دیر اومدی.‌

هواپیما حالت ال داشت. صندلی نداشت. فرش انداخته بودن و پشتی کوچیک گذاشته بودن. باید می نشستیم کف هواپیما و  تکیه میدادیم به پشتی…

همسرم گفت انقد دیر اومدی که نزدیک دوستات جا گیرت نیومد. همینجا بشین.

فوق العاده حس بدی داشتم. افتضضضضض…

به همسر گفتم من اصلا دلم نمیخواد بریم.‌خیلی بده. حس میکنم هواپیما سقوط میکنه

گفت منم همین حس رو دارم

ایندفعه اومدیم دوتایی انقد التماس کردیم تا ما رو پیاده کنن. فاطمه (دوستم) هی میگفت: نه بمون با ما.‌پیاده نشو. خوش میگذره…

خلاصه ما رو‌از هواپیما شوت کردن بیرون و این خدمه هواپیما کلی فحشمون دادن که ما معطل شماها شدیم.

فاطمه هی میگفت: ما میریم باغ وحش عکس میگیریم، تو نیا!

بعدش دیگه بیدار شدم. 😐😐

ازدواج که کردم، خیلی از دوستام ازم می‌پرسیدن:مجردی بهتره یا متأهلی؟!…  دوران عقد بهتره یا بعد از عروسی؟!… چیه ازدواج و متأهلی خوبه؟!… چی باعث میشه به ریسکش (؟!) و مسئولیتش بیارزه؟!

جواب من این بود: ازدواج با صد امتیاز و سه چراغ سبز بهتر از مجردیه! چون آدم از زندگی کردن لذت می‌بره. و شب و روز موج مثبت دریافت میکنه. به نظر من بهترین مزیت ازدواج (مخصوصاً برای خانم‌ها) اینه که یکی میاد تو زندگیشون که با تمام وجود می‌تونن بهش تکیه کنن. و تا روزی که زنده هستن این حمایتِ همه جانبه‌ی روحی، عاطفی، مالی، معنوی، اجتماعی و … وجود داره. و جالبتر اینه که مردها از اینکه تکیه‌گاه واقع بشن لذت می‌برن.

گاهی حقیقت مثل پُتک بر سرمان کوبیده می‌شود و ما تازه متوجه ماجرا می‌شویم. کمی که می‌گذرد می‌فهمیم که که اشتباه کردیم، عجولانه قضاوت کردیم. پشیمان می‌شویم‌. خوشحالیم که تصمیمی نگرفتیم. عکس العملی نداشتیم‌. دل کسی را نشکستیم‌.

مدتی می‌گذرد. خوشحالیم‌.

این بار شهاب سنگ‌ به سرمان می‌خورد. حقیقت را با تمام وجود می‌فهمیم‌‌. تازه متوجه می‌شویم که دفعه‌ی قبل هم درست حس کردیم. اما بعدش خودمان را گول زدیم. خواستیم درد کمتر شود. بی حسی زدیم. درد بود. فقط مدتی بی حس بود….

امشب شهاب سنگ به سرم خورد. باید از امروز بفهمم که هر کس بار زندگی خودش را خودش باید به دوش بکشد. هیچ توقعی، حتی از عزیزترین کسان هم نباید داشت. توقع که داشته باشی، فقط هی باعث می‌شوی افسردگی مزمن‌تر و عمیق‌تر شود‌.

جاده طولانی است. شاید همراهی وجود نداشته باشد. شاید هیچ همدلی نباشد. باید دست بر زانوی خودمان بگذاریم و یا علی بگوییم و  کمر راست کنیم.
باید یادم باشد… باید یادم باشد… باید یادم باشد… باید یادم باشد….

زمان: چند روز پیش، عصر // لوکیشن: هال، روی مبل بزرگه

رو مبل کنار همسر نشستم و ‌داریم حرف میزنیم یواش. بعضی وقتها در گوشی…

یک‌ کم بلند حرف میزنیم و ‌می‌خندیم و وسط خنده با دست میزنم روی پاش. نرگس‌سادات هم روبرومون وایساده و بلند بلند میخنده.

یدفعه میاد رو مبل و بین ما میخواد بشینه و ما رو هل میده و‌میگه: به من‌ جا بدید… به من جا بدید…

می‌خندیم. جا بهش میدیم و می‌چلونمیش.

تو دلم میگم: کاش فاطمه سادات هم بزرگتر بود و‌ با ما می‌خندید