عــارزو

وقتی دلپذیرترین روزهای ممکن را سپری می‌کنی، به این فکر می‌کنی که چقدر خوب می‌شد اگر این روزها همیشگی بود و واقعاً خدا چقدر نزدیک و چقدر مهربان است.

ای خدا بازم خودت هوای ما رو داشته باش…

نمیدانم اسمش چه بود  ولى میگفت وقتی دلت لرزید، دیگر هرگز  آن کسی نیستی که قبلأ بودی.
هر کسی ممکن است  که روزی دلش بلرزد.  یکى پای روضه حضرت، یکى کنار ضریح حضرت و شاید به پای یکى از دوستداران حضرت.

اى خدا بازم خودت هواى ما رو داشته باش…

ما آدم‌ها هر جای زندگی که باشیم به یه همراه و هم‌قدم نیـــاز داریم. یکی که دستمون رو بذاریم تو دستش. یکی که تکیه گاهمون باشه. یکی که همسفرمون باشه. لازم نیست همیشه تو روزهای خوب فقط کنارمون باشه. اصن بعضی وقتها لازمه که یکی باشه تا نق زدن‌هامون رو بشنوه و هیشی نگه. یکی که از ته قلبش دوستمون داشته باشه و خودِ خودمون براش مهم باشیم. نه پولمون یا تحصیلاتمون یا قیافه مون.
مث مادر، مث پدر، مث یه معلم دلسوز، مث یه مخاطب خاص، مث یه همسفر، مث یه همســــر…

ای خدا بازم خودت هوای ما رو داشته باش…

حس خوب رمضان;
حس خوب تازگى که رمضان بهمراه میاره;
حس خوب حضور مخاطب خاص;
حس خوب مشهد;
حس خوب زیارت و حضور در حرم امن رضوى (ع);
این تابستان و این رمضان واقعأ یه چیز دیگه است…

اى خدا بازم خودت هواى ما رو داشته باش…