امروز اتوبوس همش دخترونه بود (اصل فمنیسم را صرف کرده بودیم!) تا
حالا صندلی اول و دقیقاً پشت سر راننده ننشته بودم که امروز به این
توفیق اجباری نائل آمدم. کنارم نشسته بود. آرام در گوشش گفتم و گفتم و
گفتم. سرمان را به هم تکیه زده بودیم. شاید موهایمان را به هم بافته
بودیم، شاید!!!
ای خدا بازم خودت هوای ما رو داشته باش…
گاه می اندیشم که بیابان از این رو
بیابان است که کسی به آن اهمیت نداد و بیابان شد. کودکی را اگر فراموش
کنیم یا بیابان می شود و یا بیابان زده. هر چند بین بیابان و کویر فاصله
زیادی هست. بیابان هیچ نیست و کویر، شبی بی منتها دارد، که شمردن ستاره
هایش به طلوع خورشید می رسد. کویر، دل انسان را روشن و امیدوار می کند.
چرا که در میابی که هنوز ستاره ای برایت چشمک می زند و این یعنی امیدی
هست. امکان شمرده ستاره ها نیست، پس راه های رسیدن، گذشتن و داشتن، تمام
ناشدنی اند.
ای خدا بازم خودت هوای ما رو داشته باش…
مامان خیاطی می کرد. صدای چرخ خیاطی اش می آمد: قطع و وصل می شد و
سرعتش زیاد و کم. نقاشی میکشیدم. غرق در سرخ و سفید و سبز بودم. مامان
صدا می زد:« صدا زنگوله ای… بیا این پیرهن رو بپوش ببینم اندازه ته» با
خودم گفتم: داره برا من لباس میدوزه. دویدم. پیرهن اندازه ام بود. اما…
نقاشی ام ناتمام ماند. کی نخ خاطرات کودکی ام را پاره کرد؟؟ زمان بود که مرا از کودکی ام جدا کرد.
نمی دانستم که لباس نو در کودکی مساوی است با بزرگ شدن.
دلم گرفته بود. قد آسمون پاییز. هر چی توی نت می چرخیدم باز نمیشد. هیچ مطلبی رو نمی تونستم لایک بزنم. دوسشون نداشتم. هیچ کدوم به دلم نمی چسبید که شِیر کنم.
توی خونه هم هیچ کس پایه نبود که باهاش برم بیرون و چرخی بزنم تا شاید این همه فکر که به سویم هجوم آورده، رهام کنه. راهی نبود.
هر کس پاتوقی داره. منم واسه خودم پاتوقی دارم. بیشتر توی پاتوقم درس میخونم. اولین بار بود که توی پاتوقم می خواستم آپ کنم. لپ تاپ را برداشتم و رفتم اینجا:
اول با موبایلم که مربوط به عهد دیناسورها میشه ۱ عکس گرفتم و بعد روی تاب نشستم و نوشتم.
نوشتم که دلم بهاریه. بعد یادم اومد اون چشامه که بهاریه.
نوشتم هوا زمستونیه اما اینجا برفی نیست.
اینجا تابستونش بس طولانی است.
اینجا دل یه نفر هوایی است. شاید هم حالی به حالی است.
.
.
.
اینجا حیاط خانه ماست.
پانوشت:
کلیک برای دانلود: سلام
خسته ام خسته (خسرو شکیبایی)
ای خدا باز خودت هوای ما رو داشته باش…