دسته: هویجوریات

دستمال کاغذی به اشک گفت:
قطره قطره‌ات طلاست
یک کم از طلای خود حراج می‌کنی؟
عاشقم
با من ازدواج می‌کنی؟
اشک گفت:

ازدواج اشک و دستمالِ کاغذی!

تو چقدر ساده‌ای
خوش خیال کاغذی!
توی ازدواج ما
تو مچاله می‌شوی
چرک می‌شوی و تکه‌ای زباله می‌شوی
پس برو و بی‌خیال باش
عاشقی کجاست!
تو فقط
دستمال باش!
دستمال کاغذی، دلش شکست
گوشه‌ای کنار جعبه‌اش نشست
گریه کرد و گریه کرد و گریه کرد
در تن سفید و نازکش دوید
خونِ درد
آخرش، دستمال کاغذی مچاله شد
مثل تکه‌ای زباله شد
او ولی شبیه دیگران نشد
چرک و زشت مثل این و آن نشد
رفت اگرچه توی سطل آشغال
پاک بود و عاشق و زلال
او
با تمام دستمال‌های کاغذی
فرق داشت
چون که در میان قلب خود
دانه‌های اشک کاشت.

عرفان نظرآهاری

پانوشت: پس قبلی هم جدیده. ولی آن هم عکس داره. بعید میدانم عکسهاش باز بشن.

ای خدا بازم خودت هوای ما را داشته باش…

 

دیدن همیشه خوب است

خواه دیدن آن زیبا یی ها باشد

خواه دیدن این زیبایی ها

 

شاید کلاسی که ما در آن درس می خوانیم از این هم ویران تر باشد

 

شاید پای پوشی که با آن می خواهیم در صراط مستقیم قدم بر داریم از این هم کهنه تر باشد

شاید آب گوارایی که می نوشیم از این هم کثیف تر باشد

شاید باری که بر دوشمان است از این هم سنگین تر باشد

شاید صفای کودکیمان را اینجا ، جا گذاشته ایم

شاید خانه آخرتمان از این بدتر است

 

شاید مردم نتوانند از پشت شیشه های غبار گرفته ی ماشین هایشان ، زیبایی و طراوت نوجوانیمان را ببینند

شاید آنچه در دنیا می جستیم از این هم بی ارزش تر بود

و شاید کودکی و پیریمان را اندوهی چنین فرا گرفته باشد

چشمها را باید شست

 

پانوشت:

امیدوارم این بار عکس ها باز بشن. اگه بازهم باز نشدن، بگید تا بازم براتون تعریفشون کنم

ای خدا بازم خودت هوای ما رو داشته باش….

سر نوشت:

هر کاری که به ذهنم میرسید برای باز شدن عکسها انجام دادم. آخر کسی تونست ببینه عکسها رو؟ اگه تونست برای بقیه تعریف کنه!

پانوشت:

عکسها ۹ تا هستن. اگر  لود نشدند، رفرش کن.

اگر قالب مشکل داره با  IE  یا موزیلا بیا، حله. اگه بازم مشکل داشت، حتماً بگو.

ای خدا بازم خودت هوای ما رو داشته باش…

*شب از نیمه گذشته بود. براش پیامک زدم:

                    سینه مالامال درد است، ای دریغا مرهمی

                                                   دل زتنهایی به جان آمد، خدا را همدمی (=همسری!)

**سریع جواب داد:

بیا ای مونس شبهای تارم

که از درد فراقت بی قرارم

طنازی کن در این قلب تاریک

که از هجرت سیه شد روزگارم.

(در جهت همدردی در مسئله عدم داشتن همسری)

*نوبت من بود:

مژده ای دل که مسیحا نفسی می آید،     شوهر خوب مگر گیر کسی می آید؟؟!

**فی الفور جواب داد:

لب فرو بستم و دم ندمیدم ز شوی نداشته

شوی جانان عشق ما بود و لحظه ای کنارش ندمیدم!

*حالا وقت سورپرایزش بود:

سلام. خوبی؟ چه خبرا؟ چیزی به کسی نگو. هفته دیگه نامزدیمه. یه جشن کوچیک میگیریم. حتماً بیا. نمی خواد هدیه بیاری. فقط یکی رو بیار که من باهاش نامزد کنم!

**بعد از چند مین جواب داد:

خدا خفت کنه. باور کردم. نصف شبی خیلی خندیدم.

پانوشت:

اسمس آخریه، خیلی قدیمی بود اما رفیق نامبر وانم که نشنیده بودش.

چرا اینطوری نگاه میکنی؟ مگه خودت با دوستات شوخی نمیکنی؟؟

ای خدا بازم خودت هوای ما رو داشته باش…

«دیدی بعضی وقتها یه کتاب میخونی و انقدر
نویسنده خوب تصویرسازی کرده که تصویرش توی ذهنت مجسم میشه و بعضی روزها
میاد جلو چشمت. بعد که بهش فکر میکنی، یادت میاد که توی یه داستان خونده
بودی.

داستان که میخونی، یکی از شخصیت های
داستان (معمولاً) قهرمان داستان را می پسندی و خودت را میذاری به جاش.
(رمان «شوهر آهو خانم» را که میخوندم، خودم را که به جای آهم خانم میذاشتم
خیلی حرص میخوردم و زندگیم رو بر آب میدیدم).

بعضی وقتها با یک شخصیت منفی هم، هَمزات
پنداری می کنیم.:یه دزدی که به خاطر درمان مادر پیرش دزدی میکنی. یا با یک
شخصیت خیلی مثبت: اون کسی که به خاطر عشقش همه جور کاری میکنه (مث فرهاد).

این که قصه چه طور تموم بشه هم مهمه.
داستان های open-ending  را خیلی دوست ندارم. احساس میکنم که نویسنده
نمیدانسته چطور باید تمومش کنه، از همین رو، همین طوری به امان خدا رهاش
کرده تا خواننده، هر جور  که دلش خواست تو ذهنش تمومش کنه. (رمان های
ارمیا، بی وتن و ناصر ارمنی از رضا امیرخانی از همین دسته اند. هر چند رضا
امیرخانی عمداً خواننده را توی خماری میذاری)

این حرفا را زدم که بگم، الان که به
کودکی ام، فکر میکنم، احساس میکنم که یه کتابی بوده و خوندمش و تو ذهنم
تصویر سازی شده ازش. درباره اش که حرف میزنم، احساس خیلی خاصی بهم دست
میده، که نمی دانم چه طور میشه، وصفش کرد. بیشتر خاطرات بچگی ام، برمیگرده
به شیطنت های برادرهام. واسه خودشون شهرآشوب هایی بودن. یه محله از دستشون
آرامش نداشتن. منم که همیشه یا قربانی میشدم و یا طعمه!

یکی از نوستالوژیک ترین خاطراتم، مربوط
به همان تابی میشه که بابا زیر پله برام بسته بود و دم غروب با مریم، تاب
بازی میکردیم. و اینکه من نمی تونستم مریم را هُل بدم و مریم چون ازم
بزرگتر بود، همیشه منو هُل میداد. جالبترین خاطرۀ آن تاب مربوط به اون
روزهایی میشه که قد کشیده بودم و وقتی می خواستم تاب بازی کنم، سرم میخورد
به پله. بابا تاب را آورد پایین تر که سرم گیر نکنه، اما تاب خیلی کوتاه
شده بود و نمی توانستم بازی کنم. بالاخره از آن خانه رفتیم و دیگه هیچ وقت
خونه مان پله ای نداشت که به پشت بام برسه.»

هر چند که الان درخت های خونمون،  به خدا می رسن….

ای خدا بازم خودت هوای ما رو داشته باش…