مهمانی خصوصی!

در همان روزهای نخست اقامت در مشهد، ما یک عدد مسجد خوشکل در جوار هتلمان پیدا کردیم که هر شب افطاری خووووب می دهد.
یک شب گفتیم میریم نماز می خوانیم و اگر افطاری هم دادند میل می نماییم و میایم هتل و بعد میریم حرم :دی
من به سمت قسمت زنانه مسجد که مثل دیگر مساجد در طبقه بالاست روانه گشتم. اولش وقتی داشتم کفشهام رو تو جاکفشی میذاشتم احساس کردم کفشها به شدت نو و خوشکل تشریف دارند، بعد توجهی نکردم و رفتم از پله ها بالا.
خب من خودم در محیط مساجد بزرگ شدم. همیشه مساجد پر از خانم های چادری و محجبه است. با روسری های بلند و لبهای خندان.
از پله ها که داشتم بالا می رفتم یک خانمی با کت شلوار مجلسی و روسری شیک و آرایش کرده جلویم ظاهر شد. بدون چادر هم بود. خوشامدگویی گرمی کرد و من رفتم تو مسجد که دیدم همه دور سفره نشسته اند و نماز جماعت نیست. از یه خانم دیگه ای که یه پیراهن مجلسی کوتاه با ساپورت پوشیده بود و روسری سرش نبود پرسیدم: نماز جماعت نیس؟ گفت: نه. اینجا فقط برای آقایان نماز جماعت هست. اینجا یه مهمونیه خصوصیه.
منم نمازم رو یه گوشه و در کنار چندتا خانوم دیگه فُرادا خوندم و میخاستم از مسجد (که متوجه شدم حسینه است) خارج بشم که همون خانوم کت شلواریه نذاشت و منو به زووووور سر سفره نشاند. واقعا نمی خاستم بمونم. چون کسی رو آنجا نمی شناختم. لباس خودم و خانوم کوچیک اصلا مناسب مهمانی خصوصیشون نبود و …
اما به اصرار موندم. پذیرایی خوبی هم کردند. البته مهمان ها هم سنگ تمام گذاشته بودند و حسابی به خودشان رسیده بودند. البته من متوجه شدم که پچ پچ و چشم و هم چشمی بینشان غوغا می کند. رغابت بر سر لباس، آرایش و طلا بی داد می کرد. کاملا مشخص بود. با خودم گفتم اصلا بهتر که چنین اقوام یا دوستانی ندارم. خدا رو شکر که به چنین افطاری هایی دعوت نمی شوم. اصلا بمیرم هم دیگه پامو اینجا نمی ذارم.
پانوشت:
فردا شبش آقای همسر به شوخی می گفت: بیا بریم بازم حسینیه نماز بخونیم. بهش میگفتم: اول بریم لباس مجلسی از این خوشکلا و یه ده دوازده تا النگو طلا برام بخر، تا باهات بیام.

ای خدا بازم خودت هوای ما رو داشته باش…