اینایی که میان نظر میذارن، هر روز
همه پست ها رو میخونن (دقت کن: همه رو!)
دقیق اند و پر حوصله.
ویژگی‌های مشترکی با شهدای گمنام دارن:
فداکار، بی اسم و نشون، در خط مقدم، دوست داشتنی (البته فقط دخترا)، اکتیو (active)، با محبت و ….
نمیدونم چرا جدیداً جمعیتتون انقدر رو به افزایشه. مامور آمار کجاست تا سرشماریتون کنه؟؟
من که نمی دونم کی هستین و چی هستین و از کجایید. اسم هاتون رو اینجا هم نمیارم ولی بدونید که حسابتون جداست. یه وقت نکنه برید و پشت سرتون رو نگاه نکنید. ناراحت میشم ازتون و پستهای رو که خوندید رو حلالتون نمیکنم. گفته باشم که بعداً عذر و بهونه نیارید. (بعداً؟؟)
پانوشت:
چند روزه به این ورژن خاص از خواننده های وبلاگم فکر میکنم. بیشتر از همه رویا رو miss کردم اما وبلاگنویس بود. عالی می نوشت. دوستِ دوست داشتنی ای بود. اما در یک حرکت آکروباتیک وبلاگش رو حذف کرد. الان دو ساله تو خماری حرکتش هستم!
نکنه بی هوا برید. ببین چند بار دارم میگما…
ای خدا بازم خودت هوای ما رو داشته باش…
الان بمونم یا برم؟
بمووووووووووووون. این پست را زدم که بگم یه وقت بی خبر نری.
خودت مفقود الاثر هستی
سریع از همه معضرت خواهی کن!!!!!!!!!!!!!
معذرت… فقط عصبانی نشید
ما هم بی نام و نشانیم ؟!!!
اختیار دارید. معلومه که نه.
رطب خورده منع رطب نمی کند – آیا خودتون بقیه رو ترک نکردین – به وبلاگ بقیه سر می زنین؟ حتی وبلاگ …؟ یا نه ترکشون کردین