جورج یول رو که یادتونه؟
کتابش ۲۰ فصله. ۹ فصلش رو ترم قبل خواندیم و ۱۱ فصلش هم موند برا این ترم. فصل ۱۶ رو من و دوستم باید لکچر بدیم. مسخره ترین و بی خود ترین طرح ممکن. برای یک و نیم نمره، باید روی یه فصل کار کنیم. فصلی که استاد تا حالا درسش نداده و نخواهد داد. در واقع استاد داره به خودش استراحت میده. وضع بدی شده.
درسی رو که تا حالا حتی چیزی دربارش نشنیدی رو بخوای به عده مث خودت درس بدی. اون هم انگلیسی و این آموزش غلط به ارزش یک و نیم نمره. استاد به حقیقت داره استراحت میکنه.
آقای جورج یول. بله با شما هستم. همانطور که ترم قبل هم سر صحبتم با شما بود. کتابت سخت است. هر چند راهنما دارد. خوب بود اگر یک روش تدریس هم ارئه می کردید که استاد این چنین برای یک و نیم نمره، مخ هایمان را به کار نگیرد.
مستر جورج یول! بعضی وقتها خیلی دلم برای خودم می سوزد.
موسیو جورج یول! دلم برای خودم کباب است!
آن فورچنتلی، ما نسلی هستیم که عدۀ کثیریمان دانشجو و یا حداقل دانشجو صفت هستیم و اساتیدمان را نمیدانم چطور به این نام نائل آمده اند. بدترین روش های تدریس و بی ربط ترین کتاب های ممکن و احتمالاً در آخر با منت ترین و کم ترین نمرۀ ممکن را کسب میکنیم و قصۀ منت گذاری بر سرمان هم چنان ادامه دارد. و باز هم منت، منت و منت. دوست دارم موقع فارغ التحصیلی در چشم بعضی استادها زل بزنم (هر چند در کشورهای اروپایی از بی ادبانه ترین کارهاست اما اینجا ایران است و فرق می کند!) و بهشان بگویم که اگر چیز زیادی یاد نگرفتم اگر نمراتم راضی شان نمی کرد و اگر با دیدن نمره ام روحشان شاد نمی شد، شاید به این دلیل بود که چیز خاصی به ما یاد نمی دادند. آیا هیچ گاه استاد ما با خود فکر کرده که با روشی که در پیش گرفته، آیا نانی که به زن و بچه اش می دهد حلال است یا نه؟!
آقای جورج یول! الان ترم ۴ هستم و پاراگراف نویسی را ترم ۳ که بودم پاس کردم. اما راستش نمی دانم پاراگراف چیست و چه قوانینی دارد. میدانم که جملات باید منطقی باشند اما چگونه؟ دلم میسوزد. عمرم در فناست.
پانوشت:
یه بازی راه افتاده و خیلیا دارن شرکت میکنن. خواستم بگم که اگه پسر بودم حتماً و در اسرع وقت برای عمرۀ دانشجویی اسم می نوشتم. عربستان سعودی به ما که ویزا نمیده…
ای خدا بازم خود هوای ما رو داشته باش…