گاه می اندیشم که بیابان از این رو
بیابان است که کسی به آن اهمیت نداد و بیابان شد. کودکی را اگر فراموش
کنیم یا بیابان می شود و یا بیابان زده. هر چند بین بیابان و کویر فاصله
زیادی هست. بیابان هیچ نیست و کویر، شبی بی منتها دارد، که شمردن ستاره
هایش به طلوع خورشید می رسد. کویر، دل انسان را روشن و امیدوار می کند.
چرا که در میابی که هنوز ستاره ای برایت چشمک می زند و این یعنی امیدی
هست. امکان شمرده ستاره ها نیست، پس راه های رسیدن، گذشتن و داشتن، تمام
ناشدنی اند.
ای خدا بازم خودت هوای ما رو داشته باش…
