جنبش وبلاگی است.
میگویند از چادر بنویس. از چیزی که اینجا از آن ننوشته ای. از نانوشته ام بنویسم؟؟ از
آن تنها چیزی که تا به اینجا به سلامت به دوش، که نه، به سر کشیدمش.
نه
خیلی ادبی شد. بگذار دوباره مرور کنم.
مرور
کنم؟؟ روزی را که گفتم: چادر میخواهم و مادر در جوابم گفت: اگر چادر زدی باید
همیشگی باشد!!
چادری
بودن یا نبودن مسئله این است؟؟
چادر
نمره ۲۰ حجاب ظاهری است. ولی حقیقت آنست که خیلی ها بنا به هر دلیل آن را نمی
پذیرند. آیا می توان محجبه بود ولی چادری نبود؟
در
ابتدا با خودمان فکر می کنیم چرا که نه؟ فردای همان روز در پاساژها و فروشگاه های
مختلف دنبال یک مانتو می گردیم که تنگ و کوتاه نباشد و مدل پر زرق و برق نداشته
باشد و در عین حال از مد افتاده و بد شکل هم نباشد. طنز تلخی است. مصداق آن جمله
نغز پشت کامیون ها “گشتم نبود، نگرد نیست”. به ناچار تن می دهیم به همان
ها که هست توی بازار. حالا کمی تنگ باشد هم اشکال ندارد. کوتاهی اش هم فدای سرمان.
عادت می کنیم کم کم… و بعد می رسیم به آنجا که پوشش مان از اصل حجاب فرسنگ ها
فاصله گرفته بی آنکه متوجه باشیم.
راستی،
بگذار حالا که حرف زدم، جواب یک سوال دائمی و بی پایان را بدهم. بله، چادر دست و
پا گیر است. گرم است. تنوع ندارد. زمستان ها گِلی می شود و بارانی و خیس. گرفتن
چتر در دست، کاری بس مشکل است. تابستانها، ما را گرمازده میکند. دروغ است که می گویند،
حجاب محدودیت نیست و مصونیت است. چادر ما را از خرید، کار، شغل، ازدواج، زندگی باز
میدارد. حجاب مصونیت است و درعین حال محدودیت هایی هم دارد.
اما
به ما تقوا میدهد. چادر گرم است اما نه گرم تر جهنم. پوشیدن چادر
سوالهای بی پایانی را به سوی ما می کشد. اما روز قیامت پشیمان نخواهیم بود.
نمیگویم
که چادر باعث می شود که با سر به بهشت برویم اما باعث میشود که امام زمانم (عج) مرا ببیند و شاید لبخندی بزند که هنوز
امیدی هست. هنوز کسانی هستند که پیچک نیستند که بشکنند، چون سرو ایستاده اند.
تنومند، قوی، بلند و پا برجا….
پانوشت:
دفتر خاطراتم را ورق
میزدم. سالها پیش گوشه اش نوشته بودم:
آرامش ما، آرامش نگاه
ماست. نگاه های کثیف، خانه های فساد و پارتی های آلوده ، شهر ِ مرا به فساد کشیده است.
آیا کسی هست که ما را یاری کند؟؟
ای خدا بازم خودت هوای
ما رو داشته باش…
