فیلم تا ثریا که شروع شد، خیلی خوشحال شدم. نمایی از خانواده های ایرانی و مذهبی و سنتی که اهل حلال وحرام هستن. به خوبی نمایش می‌دهد که ربا چیست و سود حلال یعنی چه. خانه‌شان معمولی است. خانه‌شان سلطنتی نیست. مشکلات معمولی دارند. همه چیز خوب است و بالاخره صدا و سیما یک فیلم خوب تولید کرد.
اما…
الان نظرم غیر از این است. خانمی چادری که دور از چشم بچه هایش ازدواج کرده. در آشپزخانه بیمارستان کار می‌کند. تقریباً قاتل است. خیلی نگران حلال و حرامی مالش نیست. دخترهایش چادری نیستند (چرا؟). پسرش چندین سال است که دوست دختر دارد.
بازهم به خانم‌های چادری حمله شده است و بازهم تخریب شده‌اند. چرا ثریا را مانتویی در نظر نگرفتند؟
چرا مثل همیشه شخصیت اول فیلم یک چادریِ بدبخت است که شوهر کرده و دردهایش ناگفتنی است؟؟ تمام فیلم اشک است و آه؟؟
اصن دیگه هیچی نمیگم. دردهای ما گفتنی نیست. دردهای ما دردمردم زمانه نیست. درد ما دردهای مردم زمانه است.
ای خدا بازهم خودت هوای ما رو داشته باش…
