نویسنده: آرزو

 

این یک حقیقت تلخه.

ای خدا بازم خودت هوای ما رو داشته باش…

 

 

می‌گفت: منو دوست نداره.

گفتم: از کجا می‌دونی؟

گفت: از نوع دوست دارم گفتن هاش پیداس!

گفتم: وقتی میگه دوست دارم، حتماً داره دیگه.

میگه: می‌دونم داره اما می‌خوام بیشتر دوستم داشته باشه…

یادم امد به حرف همسری، گفته بود: عشق اندازه نداره.

ای خدا بازم خودت هوای ما رو داشته باش…

وقتی دلپذیرترین روزهای ممکن را سپری می‌کنی، به این فکر می‌کنی که چقدر خوب می‌شد اگر این روزها همیشگی بود و واقعاً خدا چقدر نزدیک و چقدر مهربان است.

ای خدا بازم خودت هوای ما رو داشته باش…

نمیدانم اسمش چه بود  ولى میگفت وقتی دلت لرزید، دیگر هرگز  آن کسی نیستی که قبلأ بودی.
هر کسی ممکن است  که روزی دلش بلرزد.  یکى پای روضه حضرت، یکى کنار ضریح حضرت و شاید به پای یکى از دوستداران حضرت.

اى خدا بازم خودت هواى ما رو داشته باش…

ما آدم‌ها هر جای زندگی که باشیم به یه همراه و هم‌قدم نیـــاز داریم. یکی که دستمون رو بذاریم تو دستش. یکی که تکیه گاهمون باشه. یکی که همسفرمون باشه. لازم نیست همیشه تو روزهای خوب فقط کنارمون باشه. اصن بعضی وقتها لازمه که یکی باشه تا نق زدن‌هامون رو بشنوه و هیشی نگه. یکی که از ته قلبش دوستمون داشته باشه و خودِ خودمون براش مهم باشیم. نه پولمون یا تحصیلاتمون یا قیافه مون.
مث مادر، مث پدر، مث یه معلم دلسوز، مث یه مخاطب خاص، مث یه همسفر، مث یه همســــر…

ای خدا بازم خودت هوای ما رو داشته باش…