سلسله موی دوست

میگفت اینکه ما میگیم خدا نخواست، یا حکمتی داشته، واسه اینه که خودمون رو آروم کنیم.

اما من به عینه دیدم که وقتی خدا نخواد، تخواسته و وقتی یه چیزی حکمتی داره، بعد از اون رحمت می‌باره.

فکر کن که واسه رفتن به زیارت برنامه ریزی کنی. به جزئیات فکر کنی. به همه جزئیات ممکن. به این فکر کنی که این سفر شاید بسایر سخت تر از همیشه باشد. اما ان را به جان بخری. حتی بری واسه همون ۴ روزی که قراره مشهد باشی یه ماهی تابه کوچک بخری تا زیاد جاگیر نباشه و واسه غذای دو نفره مناسب باشه، پیک نیک کوچک رو بذاری سر دست که بری براش کپسول جدید بگیری (چون تموم شده بود دیگه!) بعد همش فکر مشهد باشی و به امام رضا (ع) فکر کنی و دلت پر بکشه. حتی‌تَر اینکه بیای دو تا پست در آینده واسه وبلاگ بذاری که اون روزایی که میری مشهد، اینجا هم آپدیت بشه و سوت و کور نباشه. خولاصه خوشحال باشی. با همه اعضا و جوارحت خوشحال باشی. تا اینکه یه روز همسری زنگ بزنه و در مورد استرداد بلیط ها صحبت کنه. آدم نمیدونه این ناراحتی رو کجای دلش بذاره.

هر چه بیشتر فکر میکنم، بیشتر مطمئن میشم که خیر در این بود. حالا به تابستان آینده امیدواریم. باورم نمی شود که در سال ۹۲  زائر کویش نباشم و دل به ضریحش  نصابم و چشمم به گنبدش گره نزنم.

ای خدا بازم خودت هوای ما رو داشته باش…