اگه به هر کسی بگی چی شد که مثلاً: دانشگاه قبول شدی؟ چی شد مریض شدی؟ چطور استخدام شدی؟ قصه ای می گوید.
هر روز زندگی مان قصه است. در زمان موقع تعریف کردن قصه احساس می کنیم که پرحادثه ترین خبر دنیا را داریم، مخابره میکنیم.وقتی پست جدید میگذاریم، احساس می کنیم که هر آنکس که آنرا نخواند، بی بهره ماند! وقتی از مشکلاتمان دم میزنیم و دردِ دل می کنیم، شاید به صورت ناخودآگاه فکر می کینم که از این بدتر نمیشه! :تاکسی خراب شد، هوا بد بود، سفر خوب بود و…
به هر حال هر حادثه، اتفاق، رویداد و مهمی را، عکس العمل چیزی یا کسی می دانیم.
این مقدمه را چیدیم که بگویم، سفر کربلایم را مدیون دعای کسی هستم که این روزها در آن وادی مقدس است و از آنجا وبلاگش را آپ می کند:
طهورا، برگ سبزی در زندگی ام بود که قبل از سفر قبلی اش به کربلا با او آشنا شدم و التماس دعا گفتم. نمی دانم زیر قبه به امام حسین چه گفت که سه هفته نشده، زیر قبه، این بار من دعایش کردم.
موقعی که عازم بود، کامنت خصوصی گذاشت: (اینطوری نمیشه! نمیشه بیای چت؟) و این سرآغاز دوستی نادیده مان شد.
تمام این روزها دلم در حرم است. دلم با طهورا در حرم است. با طهورا به وادی السلام میروم و در سهله نماز امام عصر میخوانم و به ایوان طلای حضرت خیره می شوم.
زیارت، یک چیز است و استفاده از آن یک چیز. من همانم که از روز وداع با کربلا تا به امروز، یکسره زیر لب می خوانم: حسرت زیارت تو مونده تو این دل زارم، کربلاتو تا نبینم، آروم و قرار ندارم….
رفتم. اما بهره ای نبردم و شش گوشه ای را به آغوش نکشیدم. جمعیت مانع بود و الا اشتیاق که از وجودم فوران می کرد. عیبش این بود که اشتیاق از همۀ زائران فوران می کرد و بد مانعی بود این جمعیت.
فکر می کردم محرم که بیاید این بغض تمام می شود اما انگار تازه شروع شده است.
طهورا اینجا بود. برایم کامنت گذاشت: بوووووووووووووووووس
با دیدن کامنتش و این فکر که فراموشم نکرده و بازهم دعایم کرده و اینکه شاید، بازهم ….
بغض ِ همواره همراهم جریان پیدا کرد.
پانوشت:
برای آنها که کربلا نرفته اند، فقط یک جمله اضافه تر بگویم:
اگر کسی چلوکباب نخورده باشد، آیا می توانید مزۀ آن را برایش توصیف کنید؟ مزۀ زیارت قابل وصف نیست و کاملاً تجربی است.
ای خدا بازم خودت هوای ما رو داشته باش…