ماه: آوریل 2011

پارسال همین روزا بود که فکر میکردم که سال معرکه ای رو در پیش دارم.
فکر میکردم که در سال ۱۳۸۹ می ترکونم. چون سال دو تا هشت (یا همان ۸۸)
تمام شده بود. سال ۸۹ را مث یه پیله میدیدم که می خواست باز بشه. خیلی بهش
امیدوار بود. اما برام مث یه علامت سوال بزرگ بود.
الان دیگه چیزی از سال ۱۳۸۹ نمانده. چند روز دیگه که بگذره، تمام میشه.
نیامدم این حرفا رو بزنم که دلتان بگیره. نه… آمدم بگم که سال ۱۳۹۰ یه حس
قشنگ رو بهم منتقل میکنه. نمی دانم چرا دوسش دارم. مث یه پروانه است که
میخواد از پیله در بیاد یا مث یه نوزاد که می خواد به دنیا بیاد و کم کم
قد بکشه و در آخر هم زمستانش را بده و یه بهار نو تحویل بگیره.

ولی انتظارم از سال ۱۳۸۹ بیشتر از اینا بود. پارسال این موقع چیزای
خوبی داشتم. چیزهایی که الان از دستشان دادم. اولیش نشاط بود. شور و
هیجانم به فنا رفت. نمی خوام آخر سالی دلگیرتان کنم برای همین، آرزوهای
قشنگ براتان میکنم. مث آن پیرمرده که غروبا، اول خیابان نادری، زیرپل، رو
ویلچرش می شینه میگه: الهی به آرزوی دلت برسی… الهی به آرزوی دلت برسی…
الهی به آرزوی دلت برسی…

پانوشت:

این چند تا پست را از وبلاگ جدیدم کپی کردم. از اینکه از ایمجا رفتم پشیمون شدم. انقدر برام عزیز بود که نتونستم رهاش کنم.

این پست هم آخرین پست سال ۸۹ بود

ای خدا بازم  خودت هوای ما رو داشته باش…

امروز اتوبوس همش دخترونه بود (اصل فمنیسم را صرف کرده بودیم!) تا
حالا  صندلی  اول و دقیقاً پشت سر راننده ننشته بودم که امروز به این
توفیق اجباری نائل آمدم. کنارم نشسته بود. آرام در گوشش گفتم و گفتم و
گفتم. سرمان را به هم تکیه زده بودیم. شاید موهایمان را به هم بافته
بودیم، شاید!!!

ای خدا بازم خودت هوای ما رو داشته باش…

یادمه داداشم سال آخر کارشناسی که بود،
روش نمی شد سنش رو به کسی بگه. هر چند اصلاً پشت کنکور نمانده بود اما می
گفت:« ما پیرمردهای دانشگاهیم»

چند روز پیش تو نمارخانه دانشگاه یکی از
بچه های ترم اول حسایداری بهم گفت:«جوشهای صورتت به خاطر سن بلوغه!!»
گفتم:«نه بابا… از ما گذشته این حرفا» گفت:« مگه متولد ۷۲ نیستی؟؟»

آمد روی زبونم که بگم که دختر کوچیکم
متولد ۷۲ هستش :shock: اما گفتم به وقت باورش میشه. با خودم گفتم بذار فکر
کن که از نسل ۶۰ به نسل ۷۰ کوچ کردم. حالا چند سال بالا پایین که فرقی
نمیکنه

سال آخری نیستم اما کم کم روم نمیشه به کسی سنم رو بگم، ما پیرزن های دانشگاهیم.

ای خدا بازم خودت هوای ما رو داشته باش…

گاه می اندیشم که بیابان از این رو
بیابان است که کسی به آن اهمیت نداد و بیابان شد. کودکی را اگر فراموش
کنیم یا بیابان می شود و یا بیابان زده. هر چند بین بیابان و کویر فاصله
زیادی هست. بیابان هیچ نیست و کویر، شبی بی منتها دارد، که شمردن ستاره
هایش به طلوع خورشید می رسد. کویر، دل انسان را روشن و امیدوار می کند.
چرا که در میابی که هنوز ستاره ای برایت چشمک می زند و این یعنی امیدی
هست. امکان شمرده ستاره ها نیست، پس راه های رسیدن، گذشتن و داشتن، تمام
ناشدنی اند.

ای خدا بازم خودت هوای ما رو داشته باش…