«دیدی بعضی وقتها یه کتاب میخونی و انقدر
نویسنده خوب تصویرسازی کرده که تصویرش توی ذهنت مجسم میشه و بعضی روزها
میاد جلو چشمت. بعد که بهش فکر میکنی، یادت میاد که توی یه داستان خونده
بودی.
داستان که میخونی، یکی از شخصیت های
داستان (معمولاً) قهرمان داستان را می پسندی و خودت را میذاری به جاش.
(رمان «شوهر آهو خانم» را که میخوندم، خودم را که به جای آهم خانم میذاشتم
خیلی حرص میخوردم و زندگیم رو بر آب میدیدم).
بعضی وقتها با یک شخصیت منفی هم، هَمزات
پنداری می کنیم.:یه دزدی که به خاطر درمان مادر پیرش دزدی میکنی. یا با یک
شخصیت خیلی مثبت: اون کسی که به خاطر عشقش همه جور کاری میکنه (مث فرهاد).
این که قصه چه طور تموم بشه هم مهمه.
داستان های open-ending را خیلی دوست ندارم. احساس میکنم که نویسنده
نمیدانسته چطور باید تمومش کنه، از همین رو، همین طوری به امان خدا رهاش
کرده تا خواننده، هر جور که دلش خواست تو ذهنش تمومش کنه. (رمان های
ارمیا، بی وتن و ناصر ارمنی از رضا امیرخانی از همین دسته اند. هر چند رضا
امیرخانی عمداً خواننده را توی خماری میذاری)
این حرفا را زدم که بگم، الان که به
کودکی ام، فکر میکنم، احساس میکنم که یه کتابی بوده و خوندمش و تو ذهنم
تصویر سازی شده ازش. درباره اش که حرف میزنم، احساس خیلی خاصی بهم دست
میده، که نمی دانم چه طور میشه، وصفش کرد. بیشتر خاطرات بچگی ام، برمیگرده
به شیطنت های برادرهام. واسه خودشون شهرآشوب هایی بودن. یه محله از دستشون
آرامش نداشتن. منم که همیشه یا قربانی میشدم و یا طعمه!
یکی از نوستالوژیک ترین خاطراتم، مربوط
به همان تابی میشه که بابا زیر پله برام بسته بود و دم غروب با مریم، تاب
بازی میکردیم. و اینکه من نمی تونستم مریم را هُل بدم و مریم چون ازم
بزرگتر بود، همیشه منو هُل میداد. جالبترین خاطرۀ آن تاب مربوط به اون
روزهایی میشه که قد کشیده بودم و وقتی می خواستم تاب بازی کنم، سرم میخورد
به پله. بابا تاب را آورد پایین تر که سرم گیر نکنه، اما تاب خیلی کوتاه
شده بود و نمی توانستم بازی کنم. بالاخره از آن خانه رفتیم و دیگه هیچ وقت
خونه مان پله ای نداشت که به پشت بام برسه.»
هر چند که الان درخت های خونمون، به خدا می رسن….
ای خدا بازم خودت هوای ما رو داشته باش…